Timajos-Sunda-2012.reismee.nl

Vulkaan en drama !

De volgende ochtend stonden we al om 4 uur op om naar de vulkaan de Kelimutu te reizen en daar een zonsopgang mee te maken.

In de krater van de vulkaan moet een mooi meer zijn met kleurwisselingen. (zie de foto aan de bovenkant van de site)

Om half 5 in de morgen zaten we in de auto en rond half 6 stonden we na een fikse klim aan de top bij de vulkaan. Geen bromo achtige taferelen het was hier nog redelijk rustig met een stuk of 30 toeristen ongeveer, vergezeld van een zelfde aantal apen.

De zonsopkomst was prachtig en we hadden mazzel want het was heel helder, wat het in dagen al niet was geweest. Het meer in de krater leverde inderdaad prachtige plaatjes op en na ongeveer anderhalf uur vertrokken we weer naar beneden.

Het eerste deel met de auto en het tweede deel via een trekking van ongeveer een uur te voet . We kwamen langs kleine leefgemeenschappen en mooie uitzichten en moesten via een zeer beweegelijke brug van bamboe de rivier over.

Een leuke trekking, de moeite waard.

Ongeveer rond 9 uur waren we terug bij het hotel, waar we lekker hebben ontbeten.

Er stond niets op het middagprogamma, maar in oveleg met Silvester besloten we die middag een traditioneel dorp in de omgeving te bezoeken.

Om 1 uur vertrokken we richting het dorp, waar we rond kwart voor 2 aankwamen.

Het was een mooi dorp in de stijl van het koningshuis, wat we eerder waren tegen gekomen.

Het hoofd van het dorp gaf ons een rondleiding en nodigde ons uit in zijn huis voor thee en koffie. Ook Tim kreeg een beker koffie voor zijn snufferd wat hij niet durfde te weigeren, dus toch maar opgedronken. Na de koffie gingen we weer richting auto, alwaar onze vakantie een fatale afloop kreeg.

Deze dame presteerde het om op een nagenoeg vlak stuk uit te glijden op het grint en daarbij bleef mijn linkerbeen gewoon staan.

Wat ik voelde valt niet te omschrijven, maar 1 ding wist ik meteen, dat is gebroken. Ik voelde en hoorde namelijk het bot breken. Toen ik op de grond lag en naar mijn voet keek, zag ik dat hij in zo'n rare houding lag dat het mijn gevoel alleen maar bevestigde.

Het hele dorp liep uit en stond om mij heen. Een oudere dame uit het dorp legde haar hand op mijn hoofd en heeft mij gezegend. ( later in het ziekenhuis vond ik allemaal rommel in mijn haar) Geholpen heeft het volgens mij niet, maar ja wie weet.

We moesten dus zo snel mogelijk naar een ziekenhuis, en dan merk je dus dat je ver van de bewoonde wereld zit. Het dichtsbijzijnde ziekenhuis lag op anderhalf uur rijden. Geluk bij een ongeluk was dat ik dichtbij de auto ben gevallen en dus snel hier weg kon.

Gelukkig zat al onze bagage in de auto en konden we meteen op weg. De rit was afschuwelijk, maar het ziekenhuis waar we aankwamen zo mogelijk nog afschuwelijker. Wat primitief en vooral onhygienisch allemaal.

Ik was nog niet binnen of er stond al zo'n 15 man om me heen, niet allemaal doktoren, wat ze daar allemaal deden weet ik ook niet. De mobieltjes werden getrokken en ik werd van alle kanten gefotografeerd. En niet alleen ik, ook Tim moest veelvuldig op de foto. Van privacy hebben ze hier nog niet gehoord. Gelukkig was er wel een engelssprekende dokter, die al gauw concludeerde dat er foto's genomen moesten worden.

Ik werd op een supergammele brancard een nog gammelere ambulance in gedragen en naar de röntgen gebracht zo'n 50 meter verderop. Efficiency kennen ze hier niet.

De röntgenkamer wil je niet weten hoe die er uit zag. Ik zag een kakkerlak lopen en tegen de muur liepen de tjik tjaks ( kleine hagedisjes) Het apparaaat was uit het jaar nul en tijdens het nemen van de foto's stonden Joost, Tim en de gidsen er gewoon gezellig bij.

Inmiddels was ik de talk of the town in het ziekenhuis, dus meer foto's werden genomen en dan niet van mijn voet.

Op de foto's was te zien dat mijn been was gebroken, maar in dit ziekenhuis konden ze er niets mee. Ik zou naar Bali moeten vliegen om daar een second opinion te krijgen.

Een heel geregel ging hiermee van start. En wat zijn we dan blij met een mobiel en internet. Zolang het wel werkt natuurlijk en helaas hapert dat nog wel eens vooral op Flores. Maar goed, zo goed en zo kwaad als het ging worstelde Joost zich een baan door alle regeltjes en formaliteiten en vooral door het hele irritante wachtmuziekje op de lijn van eurocross. Iedere keer weer. De ene keer werd hij te woord gestaan door een behulpzame dame van sos international, de andere keer weer door een wat minder slimme dame, maar er was een proces in gang gezet en de volgende dag konden we richting Bali vliegen.

Na een overnachting met pijn en emoties gingen we de volgende ochtend richting vliegveld.

Daar waren ze super behulpzaam en binnen 5 minuten zat ik in een rolstoel in de wachtruimte. Gek is dan wel dat bepaalde veiligheidschecks ineens vervallen, maar goed dat vonden wij niet erg. Joost deed het inchecken, wat hier overigens volledig handmatig zonder computers plaatsvond.

De vlucht vertrok wonder boven wonder zelfs 10 minuten te vroeg en ik had 3 stoelen voor mezelf. De voorwaarde om te vliegen was namelijk dat mijn been ten alle tijde omhoog moest blijven.

Op Bali zagen we de ambulance al met zwaailichten aan klaar staan ( beetje overdreven, maar zo gaat dat hier)en kon ik zo vanuit het vliegtuig de ambulance in.Joost, Tim en de koffers ook. Vervolgens volgde een doldwaze rit met sirenes aan door het drukke verkeer rond Kuta en om 17.45 uur waren we dan in het ziekenhuis van Bali.

Dit oogde een stuk knapper en hier was moderne apparatuur aanwezig.

Al rap waren er weer foto's gemakt en kwam men met een voor mij zeer zware mededeling dat mijn been niet op 1, maar op 2 plaatsen gebroken was en dat hiervoor een operatie noodzakelijk zou zijn. Tranen vollop natuurlijk, want wie wil er nou geopereerd worden zo ver van huis.

Joost klom weer in de telefoon, om de verzekering duidelijk te maken wat ik dit echt niet wil. De arts had aangegeven dat het eventueel thuis zou kunnen en dat ik wel zou kunnen vliegen met dit been, dit zou niet gevaarlijk zijn.

De arts gaf aan dat hij het ook kon doen en dan zou ik 2 a 3 dagen in het ziekenhuis moeten blijven en dan konden wij de vakantie wel voortzetten. Hahahaha wat een grapjas. Wat voor een vakantie ? De hele rondreis was al in het water gevallen en 3 en halve week met een gipspoot aan het zwembad vinden wij nou echt geen vakantie.

We moesten afwachten wat de verzekering zou beslissen, zij betalen en dus bepalen.

Voor de zekerheid belde Joost nogmaals het noodnummer om ze er van te overtuigen dat ik in Nederland geopereerd wil worden en dat hier blijven voor ons echt geen vakantie is.

Gelukkig kon rond 10 uur 's avonds de verzekering het verlossende woord geven, ik mocht terug naar Nederland om daar geopereerd te worden. Dit leverde weer wat traantjes van opluchting op en ons enige probleem was nu nog de terugreis.

Op dit moment zit ik aan de rand van het zwembad ons verhaal te schrijven. Dit klinkt leuk, maar is het niet !!!

Tevens wachten wij op bevestiging van de terugreis. Het tijdsverschil van 6 uur maakt het allemaal lastig, want als in Nederland de kantoren openen, gaat hier alles alweer bijna dicht. Zoals het er nu naar uit ziet zal de terugvlucht overmorgen plaatsvinden. Al die tijd loop ik dus rond met een gebroken been, niet in het gips, maar wel gestabiliseerd met een soort spalkachtig iets en ik loop nu met krukken.

Hier eindigt dus ons reisverhaal, veel te vroeg en onverwacht. We houden jullie verder op de hoogte via sms,facebook en telefoon.

We hopen zo snel mogelijk in Nederland te zijn en ik hoop daar dan op een voorspoedige operatie met voorspoedig herstel.

Wij hopen daarnaast dat we volgend jaar de kans krijgen om deze zo zorgvuldig geplande reis, waar we zo naar uitkeken over te doen.

Bedankt iedereen voor de reacties en het meeleven.

De timajo's, momenteel nog op Bali.

Reacties

Reacties

Pam

Wat een verhaal. Soms best komisch. Je been op 2 plaatsen gebroken, hoe bestaat het. Lastig dat jullie overmorgen pas naar huis vliegen. Staat op Schiphol een ambulance voor je klaar?
Sterkte nog eventjes en natuurlijk met de terugreis. Hou je taai!

Rob en Fiona

Met recht een drama en wat een pech hebben jullie.
Als ik moest kiezen voorzover je van een keuze kan spreken, zou ik me ook niet daar laten opereren, en terug gaan om het hier te laten doen.
Heel veel sterkte ermee, en we spreken jullie spoedig.

Peter en Conny

Goh Marinette wat een verhaal sterkte en beterschap en goede reis voor allemaal.
Ik lees nu jullie bericht pas liggen in een haventje aan de Oostzee en hebben weer internet.

Marinette

Pammy : Op Schiphol staat een taxi klaar. Deze zal ons naar huis brengen. Ik mag niet naar het ziekenhuis voor er een MRSA test is gedaan......

vera

Afschuwelijk voor jullie alle drie, maar voor Marinette enige
fases erger. Goed besluit om terug te keren en hier verder
te aanvaarden dat jullie droomreis zo eindigde.
Veel sterkte de komende tijd. groet Vera

Frans

Hee Marinette en familie,wat ontzettend balen zeg! Ik verheugde me erop om jullie leuke belevenissen te lezen.....en dan dit.....echt ontzettend k.... Voor jullie allemaal zeg en voor jou het allermeeste natuurlijk.....wij wensen je natuurlijk erg veel sterkte bij de terugreis en de operatie en de periode erna....toi toi toi vanuit Frankrijk. Groeten,Trudy&Frans

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!