Timajos-Sunda-2012.reismee.nl

Vulkaan en drama !

De volgende ochtend stonden we al om 4 uur op om naar de vulkaan de Kelimutu te reizen en daar een zonsopgang mee te maken.

In de krater van de vulkaan moet een mooi meer zijn met kleurwisselingen. (zie de foto aan de bovenkant van de site)

Om half 5 in de morgen zaten we in de auto en rond half 6 stonden we na een fikse klim aan de top bij de vulkaan. Geen bromo achtige taferelen het was hier nog redelijk rustig met een stuk of 30 toeristen ongeveer, vergezeld van een zelfde aantal apen.

De zonsopkomst was prachtig en we hadden mazzel want het was heel helder, wat het in dagen al niet was geweest. Het meer in de krater leverde inderdaad prachtige plaatjes op en na ongeveer anderhalf uur vertrokken we weer naar beneden.

Het eerste deel met de auto en het tweede deel via een trekking van ongeveer een uur te voet . We kwamen langs kleine leefgemeenschappen en mooie uitzichten en moesten via een zeer beweegelijke brug van bamboe de rivier over.

Een leuke trekking, de moeite waard.

Ongeveer rond 9 uur waren we terug bij het hotel, waar we lekker hebben ontbeten.

Er stond niets op het middagprogamma, maar in oveleg met Silvester besloten we die middag een traditioneel dorp in de omgeving te bezoeken.

Om 1 uur vertrokken we richting het dorp, waar we rond kwart voor 2 aankwamen.

Het was een mooi dorp in de stijl van het koningshuis, wat we eerder waren tegen gekomen.

Het hoofd van het dorp gaf ons een rondleiding en nodigde ons uit in zijn huis voor thee en koffie. Ook Tim kreeg een beker koffie voor zijn snufferd wat hij niet durfde te weigeren, dus toch maar opgedronken. Na de koffie gingen we weer richting auto, alwaar onze vakantie een fatale afloop kreeg.

Deze dame presteerde het om op een nagenoeg vlak stuk uit te glijden op het grint en daarbij bleef mijn linkerbeen gewoon staan.

Wat ik voelde valt niet te omschrijven, maar 1 ding wist ik meteen, dat is gebroken. Ik voelde en hoorde namelijk het bot breken. Toen ik op de grond lag en naar mijn voet keek, zag ik dat hij in zo'n rare houding lag dat het mijn gevoel alleen maar bevestigde.

Het hele dorp liep uit en stond om mij heen. Een oudere dame uit het dorp legde haar hand op mijn hoofd en heeft mij gezegend. ( later in het ziekenhuis vond ik allemaal rommel in mijn haar) Geholpen heeft het volgens mij niet, maar ja wie weet.

We moesten dus zo snel mogelijk naar een ziekenhuis, en dan merk je dus dat je ver van de bewoonde wereld zit. Het dichtsbijzijnde ziekenhuis lag op anderhalf uur rijden. Geluk bij een ongeluk was dat ik dichtbij de auto ben gevallen en dus snel hier weg kon.

Gelukkig zat al onze bagage in de auto en konden we meteen op weg. De rit was afschuwelijk, maar het ziekenhuis waar we aankwamen zo mogelijk nog afschuwelijker. Wat primitief en vooral onhygienisch allemaal.

Ik was nog niet binnen of er stond al zo'n 15 man om me heen, niet allemaal doktoren, wat ze daar allemaal deden weet ik ook niet. De mobieltjes werden getrokken en ik werd van alle kanten gefotografeerd. En niet alleen ik, ook Tim moest veelvuldig op de foto. Van privacy hebben ze hier nog niet gehoord. Gelukkig was er wel een engelssprekende dokter, die al gauw concludeerde dat er foto's genomen moesten worden.

Ik werd op een supergammele brancard een nog gammelere ambulance in gedragen en naar de röntgen gebracht zo'n 50 meter verderop. Efficiency kennen ze hier niet.

De röntgenkamer wil je niet weten hoe die er uit zag. Ik zag een kakkerlak lopen en tegen de muur liepen de tjik tjaks ( kleine hagedisjes) Het apparaaat was uit het jaar nul en tijdens het nemen van de foto's stonden Joost, Tim en de gidsen er gewoon gezellig bij.

Inmiddels was ik de talk of the town in het ziekenhuis, dus meer foto's werden genomen en dan niet van mijn voet.

Op de foto's was te zien dat mijn been was gebroken, maar in dit ziekenhuis konden ze er niets mee. Ik zou naar Bali moeten vliegen om daar een second opinion te krijgen.

Een heel geregel ging hiermee van start. En wat zijn we dan blij met een mobiel en internet. Zolang het wel werkt natuurlijk en helaas hapert dat nog wel eens vooral op Flores. Maar goed, zo goed en zo kwaad als het ging worstelde Joost zich een baan door alle regeltjes en formaliteiten en vooral door het hele irritante wachtmuziekje op de lijn van eurocross. Iedere keer weer. De ene keer werd hij te woord gestaan door een behulpzame dame van sos international, de andere keer weer door een wat minder slimme dame, maar er was een proces in gang gezet en de volgende dag konden we richting Bali vliegen.

Na een overnachting met pijn en emoties gingen we de volgende ochtend richting vliegveld.

Daar waren ze super behulpzaam en binnen 5 minuten zat ik in een rolstoel in de wachtruimte. Gek is dan wel dat bepaalde veiligheidschecks ineens vervallen, maar goed dat vonden wij niet erg. Joost deed het inchecken, wat hier overigens volledig handmatig zonder computers plaatsvond.

De vlucht vertrok wonder boven wonder zelfs 10 minuten te vroeg en ik had 3 stoelen voor mezelf. De voorwaarde om te vliegen was namelijk dat mijn been ten alle tijde omhoog moest blijven.

Op Bali zagen we de ambulance al met zwaailichten aan klaar staan ( beetje overdreven, maar zo gaat dat hier)en kon ik zo vanuit het vliegtuig de ambulance in.Joost, Tim en de koffers ook. Vervolgens volgde een doldwaze rit met sirenes aan door het drukke verkeer rond Kuta en om 17.45 uur waren we dan in het ziekenhuis van Bali.

Dit oogde een stuk knapper en hier was moderne apparatuur aanwezig.

Al rap waren er weer foto's gemakt en kwam men met een voor mij zeer zware mededeling dat mijn been niet op 1, maar op 2 plaatsen gebroken was en dat hiervoor een operatie noodzakelijk zou zijn. Tranen vollop natuurlijk, want wie wil er nou geopereerd worden zo ver van huis.

Joost klom weer in de telefoon, om de verzekering duidelijk te maken wat ik dit echt niet wil. De arts had aangegeven dat het eventueel thuis zou kunnen en dat ik wel zou kunnen vliegen met dit been, dit zou niet gevaarlijk zijn.

De arts gaf aan dat hij het ook kon doen en dan zou ik 2 a 3 dagen in het ziekenhuis moeten blijven en dan konden wij de vakantie wel voortzetten. Hahahaha wat een grapjas. Wat voor een vakantie ? De hele rondreis was al in het water gevallen en 3 en halve week met een gipspoot aan het zwembad vinden wij nou echt geen vakantie.

We moesten afwachten wat de verzekering zou beslissen, zij betalen en dus bepalen.

Voor de zekerheid belde Joost nogmaals het noodnummer om ze er van te overtuigen dat ik in Nederland geopereerd wil worden en dat hier blijven voor ons echt geen vakantie is.

Gelukkig kon rond 10 uur 's avonds de verzekering het verlossende woord geven, ik mocht terug naar Nederland om daar geopereerd te worden. Dit leverde weer wat traantjes van opluchting op en ons enige probleem was nu nog de terugreis.

Op dit moment zit ik aan de rand van het zwembad ons verhaal te schrijven. Dit klinkt leuk, maar is het niet !!!

Tevens wachten wij op bevestiging van de terugreis. Het tijdsverschil van 6 uur maakt het allemaal lastig, want als in Nederland de kantoren openen, gaat hier alles alweer bijna dicht. Zoals het er nu naar uit ziet zal de terugvlucht overmorgen plaatsvinden. Al die tijd loop ik dus rond met een gebroken been, niet in het gips, maar wel gestabiliseerd met een soort spalkachtig iets en ik loop nu met krukken.

Hier eindigt dus ons reisverhaal, veel te vroeg en onverwacht. We houden jullie verder op de hoogte via sms,facebook en telefoon.

We hopen zo snel mogelijk in Nederland te zijn en ik hoop daar dan op een voorspoedige operatie met voorspoedig herstel.

Wij hopen daarnaast dat we volgend jaar de kans krijgen om deze zo zorgvuldig geplande reis, waar we zo naar uitkeken over te doen.

Bedankt iedereen voor de reacties en het meeleven.

De timajo's, momenteel nog op Bali.

Aankomst Flores en Moni

Na een goede nachtrust en een redelijk onbijtje in ons hotel, vertrokken we weer richting vliegveld.

Onze vlucht vertrok om 13.35 uur en zonder vertraging zaten we al rap in de lucht.

Ons vliegtuig, een propellor vliegtuigje, was niet zo groot, maximaal 72 mensen konden erin.

De vlucht verliep voorspoedig en na een kleine 2 uur landden we niet alleen op Flores, maar ook in een totaal andere wereld. Veel rustiger en primitiever als Bali en Java.

We werden opgehaald en naar ons eerste hotel gebracht. We reden via een klein slecht weggetje en het beloofde niet veel goeds.

Maar aan het einde van de weg werden we blij verrast, een leuk resort lag voor ons en we hebben zelfs een beachbungalow.

Heel ruim en pal op het strand, leuk hoor ! Meteen werden we uitgenodigd voor een beachbarbeque, dus dat werd ook nog eens lekker eten de eerste avond.

De barbeque werd bereid op kokosnoten en er was van alles wat. Lekkere salades, sate's en andere snackjes.

De volgend ochtend na het ontbijt werden we opgehaald door Silvester en Eddie, onze gids en chauffeur op Flores.

De eerste dag werd een trip van Maumere naar Moni, een plaatsje in de bergen.

Onderweg maakten we eerst een stop bij een vissersdorpje. De woningen zijn gebouwd op palen, in de zee. Bij hoogwater komt de zee tot aan de onderkant van de woningen. Dat wij er waren was het laag water.

We werden overal vriendelijk begroet door dorpelingen en kinderen en zelfs hier, waar ze bijna niets hebben zaten wat kinderen achter de playstation, Fifa te spelen.

We gingen verder richting Moni over smalle bergwegen, waar af en toe flinke landverschuivingen hadden plaatsgevonden en waar we met flink stuurwerk van Eddie langs reden.

We hebben gelunchd bij een tentje aan zee, waar de keuken bestond uit wat kokosnoten op de grond met vuur erop en daar werd dan het eten op gemaakt.

Het smaakte redelijk, hopelijk houden onze magen en darmen het ook binnen ;-)

Na de lunch reden we verder de bergen door, langs palmbomen, koffieplanten en bomen met cashewnoten. Helaas waren die niet rijp want die hadden we graag geproeft.

We maakten nog een stop bij een traditioneel koningshuis, waar we even binnen mochten kijken en waar de plaatstelijke jeugd natuurlijk weer op de foto wilde.

Tegen vieren kwamen we aan bij ons hotel voor de nacht. Een ecolodge in Moni.

De kamer ziet er redelijk uit, het is er wel erg vochtig en klam en we vonden het hier zelfs koud, we hebben lange broeken en vesten aan gedaan.

Voor het eten zouden we naar een dansvoorstelling gaan in het dorp.

In de veronderstelling dat dit speciaal voor de toeristen wordt gedaan, verwachtten we ook een toeristisch gebeuren.

Niets was minder waar, bij het dorp aangekomen moesten we het laatste stukje lopen, tot we bij een klein pleintje 3 glimmende plastic stoeltjes zagen staan. Het publiek bestond dus alleen uit ons drieën. In het midden van het plein kregen we een privé voorstelling van een traditionele dansgroep uit deze omgeving.

Nu weten we hoe Beatrix zich af en toe voelt, want zo'n hele groep mensen staat dan speciaal voor jou z'n best te doen.

Het was heel leuk en aan het einde moesten we natuurlijk nog even een handgemaakte sjaal van ze kopen. Ook al was het niet onze smaak, doe je het toch maar, want ze hebben zo hun best gedaan. Het lukt dan gewoon niet om nee te zeggen. Hahaha, dus met ongewilde, gelukkig niet zo een dure sjaal weer terug naar hotel, waar we lekker hebben gegeten en vroeg in naar bed gingen omdat we de volgende ochtend vroeg weer op moesten.

Aankomst in Indonesië

Vrijdagmiddag om 12 uur gingen we dan de lucht in.

Alles verliep precies volgens plan, een goed begin!

In het vliegtuig kwamen we er al snel achter dat niet alles soepeltjes verliep. De nachtmerrie van iedereen : We zaten de hele vlucht, twaalf uur lang achter een jankende baby van ongeveer een jaar.

Wat verschrikkelijk zeg, het kind heeft uiteindelijk misschien 2 uur zn tater gehouden en voor de rest alleen maar gejankt en gejengeld. Pfffffff waren wij blij dat we eruit mochten na 12 uur.

Op Kuala Lumpur aangekomen moesten we zo'n twee en half uur wachten, waarna we weer verder vlogen naar Bali. En neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee daar stonden ze weer, het gezin van 5 met jankende baby. Gelukkig zaten ze nu 8 rijen voor ons maar ook vanaf daar waren ze zeer goed hoorbaar. Wat erg voor die mensen zelf ook, zo wil je toch niet op vakantie....

Maar goed. Inmiddels zijn we aangekomen in ons eerste hotel, waar we kamer met eigen prive zwembadje hebben hahaha, Grappig zo'n inie mini zwembadje. Tim heeft er al lekker in rond geplonst , de eerste nasi zit erin en nu liggen we vroeg op bed, lekker even bijslapen en morgen kan de reis dan echt beginnen en vliegen we rond 13.30 uur plaatstelijke tijd richting Flores.